En dan lig je ineens binnen een week op de operatie tafel. "Gelukkig" is deze operatie niet na aanleiding van een dagje klussen. Ik had steeds vage niet te plaatsen klachten in mijn lichaam. Nadat ze een MRI scan gemaakt hadden bleek ik een cyste van 14 cm in mijn buik te hebben. Dit verklaard dus al die vage en vervelende klachten. Ik zat helemaal niet op een operatie te wachten omdat ik ontzettend bang was voor de narcose, zo bang dat ik er eigenlijk aan zat te denken om het maar lekker in mijn lichaam te laten zitten; wat natuurlijk helemaal niet realistisch is. Op 5 november moest ik mij melden in het Haga ziekenhuis in Den - Haag. Onderweg heb ik nog zitten denken aan ontsnappingspogingen omdat ik gewoon echt geen narcose wilde; maar al snel bedacht ik mij ik kan nu met mijn slappe benen echt niet wegrennen en waar ren ik dan naar toe want waarschijnlijk brengt iedereen mij regelrecht terug naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis was het wachten wachten en nog eens wachten, ik zal tussen twaalf en half één aan de beurt zijn uiteindelijk is dit half 3 geworden. Ik mocht in eerste instantie geen kalmeringsmiddel toen er eindelijk toestemming voor was ging ik al naar de operatie kamer dus heeft deze niet veel nut gehad. Djordi mocht gelukkig mee lopen tot aan de operatie afdeling.

Op de operatie afdeling ben ik door een heel lief en empathisch team geholpen. Ze hebben wij in warme dekens gebonden zodat ik wat zal kalmeren. De anesthesist kwam in de holding ook al naast mijn bed staan en heeft een heel gesprek met mij gevoerd, dat stelde mij al iets gerust zeker omdat ik op deze manier ook al een beetje diegene leerde kennen die de verantwoording over mij had. Mijn angst was uiteraard nog ontzettend groot en ik vindt dat ze er oprecht rekening mee gehouden hebben en mij zo veel mogelijk comfort hebben gegeven. Toen het teken kwam dat ik naar de operatie kamer mocht had ik het niet meer van de stress, ik kreeg een zuurstof kapje op en toen zei iemand blijf maar gewoon doorpraten wij horen je nog, ik vertelde over mijn nieuwe baan waar ik super trots op ben en dat we heerlijk op vakantie zijn geweest. Terwijl ik nog in het normale ziekenhuisbed lag in de warme dekens pakte de anesthesist mijn hand hand en kreeg ik een beetje een gek gevoel ik kon het niet helemaal plaatsen ik ging iets slechter horen en vroeg of dat normaal was. Dit was blijkbaar normaal en ik kon gewoon nog lekker doorkletsen zeiden ze.

Ik voelde ik dat ik weg ging zakken, toen ik dit voelde gebeuren dacht ik alleen nog maar Sirmione, Sirmione, Sirmione ( één van de prachtige plaatsen waar wij geweest zijn tijdens onze vakantie in Italië ) ik voelde me rustig weg zakken. Plots werd ik wakker, met een grote glimlach op mijn gezicht, ik zag nog onwijs wazig en kon eigenlijk nog niks plaatsen maar ik zei direct heel erg blij "IK LEEF NOG!". Ik heb dit volgens mij best vaak herhaald en was nog super vaag. Het heeft wel even geduurd voordat mijn zicht weer normaal was, omdat ik niet kon toegeven aan rustig uitslapen en al steeds rechtop wilde zitten hebben ze mij een ijsje gegeven en lag ik binnen een kwartier alweer op de normale afdeling. Ik was wel heel misselijk en begon al snel met spugen, ik kreeg iets voor de misselijkheid maar eigenlijk ik bleef spugen.  De arts kwam om te vertellen dat de operatie beter is gegaan dan dat zij verwacht hadden en dat alles eigenlijk best case scenario was. Ik was wel heel snel bij uit de narcose zei hij want ze waren mij nog naar de uitslaap kamer aan het rijden en ik was al bij. Mama en Djordi stonden ook vrij snel al in het ziekenhuis ondanks dat ik eigenlijk geen bezoek mocht ontvangen vanwege corona mochten zij toch naar mij toe. Ik was zo keihard aan het spacen en spugen dat ze mochten blijven tot hoe lang ze wilde. Uiteindelijk werd ik tegen 22:00 uur wat meer helder en stopte het spugen toen is Djordi naar het hotel gegaan en ben ik al mijn berichten gaan beantwoorden. Slapen ging lastig in het ziekenhuis en ik moest erg veel plassen. Omdat ik zo ziek werd van al die medicijnen moest ik het met paracetamols doen.

De dag erna mocht ik lekker naar huis. Eenmaal in de auto begon ik weer misselijk te worden en thuis heb ik alleen maar liggen spugen ik hield dus ook geen pijnstilling binnen. Toen ik na een dag eindelijk stopte met spugen heb ik ook geen pijnstillers meer ingenomen omdat ik te bang was om weer te gaan spugen. Ondanks alles heb ik de narcose goed ervaren en is mijn angst hiervoor overwonnen. Het is nu een kwestie van rustig aan doen en herstellen de komende tijd. Ik mag 6 weken niks tillen of auto rijden; kijken of we dat gaan volhouden. 

Foto's van na de operatie. Wil jij weten hoe een cyste er uit ziet? Ik heb een hele mooie foto die tijdens de operatie binnen in mijn lichaam is genomen als jij deze wilt zien dan mag dat. Ik plaats hem alleen niet hier omdat ik weet dat niet iedereen er tegen kan.